Odkrycie jest bardzo istotne, ponieważ jego autorzy porównują je do znalezienia struktur nazwanych Dún Aengus, które zidentyfikowano w czasie poszukiwań prowadzonych na innej irlandzkiej wyspie, znanej jako Inis Mór. W tamtym przypadku również była mowa o forcie wywodzącym się z epoki brązu, przy czym otoczony przez niego obszar ma około 5 hektarów.
Czytaj też: Znalezisko z Niemiec obejmuje ogromną część ludzkiej historii. Te dowody mają tysiące lat
Tutaj datowanie jest podobne, gdyż archeolodzy także mówią o późnej epoce brązu. Znaleźli na miejscu podwójny wał pokryty wapiennymi blokami. Budowla ta ma około 200-300 metrów długości, choć nietrudno zrozumieć, dlaczego tak długo ukrywała się przed ludzkim wzrokiem. W czasie przypływu miejsce to zakrywa woda, a widok ograniczają wszędobylskie wodorosty.
Fort znaleziony na wyspie Collanmore najprawdopodobniej pochodzi z późnej epoki brązu. Lokalni mieszkańcy wiedzieli o tej budowli, ale nie zdawali sobie sprawy z tego, czym jest
Według badaczy budowle z wyspy Collanmore pochodzą mniej więcej z okresu od 1100 do 900 roku p.n.e. Co ciekawe, najbardziej zewnętrzny wał był znany lokalnym mieszkańcom, lecz nie zdawali sobie sprawy z tego, jak stary jest to obiekt. Teraz, dzięki przeprowadzonym ekspertyzom, stało się jasne, iż swego czasu lokalizacja ta odgrywała niezwykle istotną rolę. Właśnie dlatego pod względem strategicznym naukowcy doszukują się podobieństw do wspomnianego Dún Aengus.
Czytaj też: Tamtejsze kobiety miały naprawdę dziwne czaszki. Znalezione na Bałtyku szczątki to potwierdzają
Tego typu budowle o charakterze obronnym znajdowano do tej pory w relatywnie sporych liczbach na terenie zachodniej Irlandii. Jak wyjaśnia archeolog Michael Gibbons, grodziska z późnej epoki brązu stanowią największe pomniki wzniesione w Irlandii. Mają bardzo duże rozmiary i są otoczone murami o długości liczonej w kilometrach. O ile początkowo budowano je na wybrzeżach, tak w kolejnej części epoki brązu zaczęły powstawać umocnienia tworzone na wzgórzach. Mogło to być związane z rozwojem kultury wojowniczej, rozkwitającej nie tylko w Irlandii, ale i środkowej części Europy. To jeden z licznych dowodów pokazujących, że większość zmian obejmowała cały Stary Kontynent, lecz ich występowanie różniło się pod względem czasowym.