Niedawno jednak naukowcy amerykańscy skupieni wokół Bethany Ehlmann z Brown University podczas analizy zdjęć zrobionych za pomocą spektrometru CRISM z sondy Mars Reconnaissance Orbiter zauważyli dziwną formację geologiczną – ukształtowane przez wodę skały węglanowe.
Amerykańska sonda Mars Reconnaissance Orbiter zauważyła na Marsie „zagubiony” minerał, który według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien istnieć na Czerwonej Planecie, lecz przez długi czas naukowcy nie byli w stanie go znaleźć. Już dawno zauważono na Marsie wszystkie związki składowe, z jakich formują się minerały węglanowe, lecz uwadze naukowców umknęło najważniejsze – owe minerały.
Brak poszukiwanego minerału poskutkował wysnuciem hipotezy, zgodnie z którą 3,5 mld lat temu, a więc w okresie, w którym na Marsie znajdowała się woda w postaci płynnej, dominowało środowisko kwaśne, uniemożliwiające powstanie węglanów. Znalezienie przez Mars Reconnaissance Orbiter węglanowych minerałów w regionie Nili Fossae jest dowodem na to, że środowisko wodne o różnym stopniu kwasowości, hamujące rozwój organizmów żywych, nie objęło całej powierzchni Marsa. Przynajmniej w niektórych miejscach kwaśnej wody nie było, w przeciwnym wypadku rozpuściłaby ona minerały węglanowe. Na tej planecie musiały więc istnieć zbiorniki wodne o neutralnym odczynie pH, zawierające składające się na węglany skały wapienne i kredę. Jaki z tego wniosek? W takich miejscach istniały jak najbardziej odpowiednie warunki do rozwoju prymitywnych organizmów żywych.
Naukowcy planują w przyszłości skierować aparaty kosmiczne na region, w którym dokonano znaleziska. Jeśli chodzi o poszukiwanie życia pozaziemskiego, Nili Fossae jest – jak się okazało – jednym z najbardziej perspektywnych miejsc. “Odkrycie węglanów w nienaruszonych warstwach skalnych otoczonych gliną jest przykładem na to, w jaki sposób połączone obserwacje za pomocą spektometru CRISM i kamer sondy Mars Reconnaissance Orbiter ujawniają szczegóły dotyczące różnych środowisk Marsa” – twierdzi Sue Smrekar z Jet Propulsion Laboratory NASA . JSL
źródło: www.jhuapl.edu